Laudacja wygłoszona 20 października 2019 roku przez Tessę Capponi-Borawską z okazji wręczenia nagrody im. Leopolda Staffa dla Wojciecha Tygielskiego w kategorii „Dzieło życia”.
Szanowni Państwo,
to dla mnie zaszczyt i przyjemność móc wygłosić laudację, w imieniu kapituły nagrody im. Leopolda Staffa, dla Profesora Wojciecha Tygielskiego, historyka zajmującego się historią społeczną Polski i Europy w XVI–XVII wieku, oraz wybitnego znawcy relacji polsko-włoskiej w epoce nowożytnej.
Wielką zasługą Wojciecha Tygielskiego, podczas jego długiej kariery, było zawsze połączenie teorii z praktyką.
Jeśli chodzi o aspekt teoretyczny, chciałabym wymienić wśród wielu jego publikacji: edycję wszystkich dokumentów dotyczących nuncjusza Francesca Simonetty ( 1606–1612) w Acta Nuntiaturae Poloniae, redakcję Diariusza podróży po Europie w 1652 Giacoma Fantuzziego oraz Włochów w Polsce XVI–XVII wieku – wspaniały fresk o losach włoskich imigrantów w Polsce w XVI i XVII wieku, a także jego ostatnią publikację Dylematy włoskiego emigranta – historię Giovanniego Battisty Jacobelliego, włoskiego śpiewaka i kapelana nadwornego na dworze Władysława IV, a później kanonika warmińskiego.
Aby porozmawiać o aspekcie praktycznym, powinniśmy wybrać się na podróż „ z ziemi polskiej do włoskiej”, która zabiera nas do Rzymu, gdzie profesor Tygielski był Dyrektorem Instytutu Polskiego w latach 1993–1995, po czym wrócił do Warszawy na stanowisko prodziekana Wydziału Historycznego i prorektora Uniwersytetu Warszawskiego ds. badań naukowych i współpracy z zagranicą.
Chciałabym, aby było jasne, że to wszystko, o czym właśnie wspomniałam, stanowi tylko minimalny procent tego, co Wojciech Tygielski opublikował i zrealizował w swojej długiej i bogatej karierze.
Chciałabym tu również wspomnieć o jego poczuciu humoru, co prowadzi go do bycia ostrym obserwatorem ludzkich słabości i śmiesznych zachowań – cechą, którą uważam za podstawową u tych, którzy zajmują się historią relacji międzyludzkich.
Dziś jesteśmy tutaj, aby mu podziękować i uhonorować go za bardzo ważny wkład w stosunki kulturalne między Włochami a Polską.
Pozwólcie Państwo, że powiem też parę słów w moim ojczystym języku:
Carissimo Wojtek,
A nome di tutti gli italiani che sono emigrati a più riprese nei secoli qui in Polonia, un gruppo di cui anch’io faccio parte, desidero esprimere profonda gratitudine per il tuo prezioso contributo alle relazioni tra i nostri paesi.
Per questo motivo il Centro Studi Famiglia Capponi ha deciso di conferirti un premio speciale, che spero ti faccia piacere.