Laudacja Jolanty Dygul dla Jadwigi Miszalskiej (nagroda w kategorii „Dzieło życia”)

Kariera akademicka Jadwigi Miszalskiej związana jest z Uniwersytetem Jagiellońskim, gdzie przez wiele lat kierowała Zakładem Filologii Włoskiej. Stworzyła wspaniały zespół badaczy, którzy wspólnie prowadzili wiele ważnych projektów naukowych. Pod jej kierownictwem powstały tytuły, które na stałe zagościły na biurkach wszystkich italianistów (choć na pewno nie tylko): nowoczesna, wyczerpująca bibliografia przekładów literackich z języka włoskiego na język polski od czasów najdawniejszych do naszych dni (Polskie przekłady włoskiej poezji od czasów najdawniejszych do roku 2002. Zarys historyczny i bibliograficzny, Universitas, Kraków, 2003; Od Dantego do Fo. Włoska poezja i dramat w Polsce (od XVI do XXI wieku), Kraków, Columbinum, 2007; Od Boccaccia do Eco. Włoska proza narracyjna w Polsce (od XVI do XXI wieku), Kraków, Columbinum, 2011) oraz Historia teatru i dramatu włoskiego od XIII do XVIII wieku (razem z Moniką Surmą-Gawłowską). Powszechnie znana ze swojej życzliwości i pogody ducha, nadal uczy i wspiera kolejne pokolenia italianistów.

Swoją przygodę akademicką rozpoczęła od XX-wiecznej krytyki literackiej, kolejne lata poświęciła badaniom problematyki recepcji i przekładu dawnej literatury włoskiej w Polsce, a jej dorobek na tym polu jest imponujący (m.in. „Koloander Wierny” i „Piękna Dianea”. Polskie przekłady włoskich romansów barokowych w wieku XVII i epoce saskiej na tle ówczesnej teorii romansu i przekładu, 2003; Tragicznych igrzysk pieśń uczy nas cnoty: przekłady z języka włoskiego jako źródło polskiej dramaturgii poważnej do końca XVIII wieku, 2013; Z ziemi włoskiej do Polski: przekłady z literatury włoskiej w Polsce do końca XVIII wieku, 2015). Sama także podjęła się przekładów eseistyki, warto tu choćby wymienić tytuł Umberta Eco Prawie to samo: o doświadczeniu przekładu (razem z Moniką Surmą-Gawłowską). Tłumaczyła także poezję włoską dawną (Dante i Petrarka) oraz współczesną (Eugenio Montale).

Jadwiga Miszalska jest niekwestionowanym autorytetem nie tylko dla italianistów, ale także dla polonistów, komparatystów, historyków teatru i muzykologów. Dzisiejsza nagroda to wyraz uznania za jej pełną zaangażowania i błyskotliwą pracę badawczą oraz dydaktyczną.