Prof. dr hab. Piotr Salwa jest profesorem zwyczajnym, wybitnym znawcą literatury włoskiego średniowiecza i renesansu. Przez wiele lat wykładał w Katedrze Italianistyki Uniwersytetu Warszawskiego, na Wydziale „Artes Liberales”, a także na wielu zagranicznych uczelniach (Niemcy, Holandia, Dania, USA); teraz kieruje Stacją Naukową PAN w Rzymie. Trzeba wspomnieć także o jego licznych publikacjach, a ponieważ nie sposób zacytować ich wszystkich, przypomnę więc tylko kilka najważniejszych: wielokrotnie wznawianą Historię literatury włoskiej. Średniowiecze, renesans, barok (1997), napisaną wraz z prof. Żaboklickim, Historie zmyślone-historie prawdziwe: ideologia i polityka w dawnej noweli toskańskiej (2000), czy pierwsze całościowe wydanie zbioru Petrarki Drobne wiersze włoskie (2005). Warto dodać, że prof. Salwa to także znakomity tłumacz, specjalista od rzeczy trudnych, na język polski przełożył bowiem Umberta Eco (Semiologię życia codziennego, Lector in fabula, Apokaliptycy i dostosowani, Sztuka, Podziemni bogowie) czy Benedettę Craveri. Można by pewnie długo jeszcze wymieniać dokonania prof. Salwy, ale warto podkreślić, że jest on przede wszystkim mentorem, nauczycielem i kolegą, powszechnie wzbudza szacunek i podziw, ale też ogromną sympatię. Trudno go zresztą nie lubić. Hojnie dzieli się swą wiedzą, wymaga i motywuje do pracy, a jeśli krytykuje, to zawsze rzeczowo, życzliwie, często też z humorem i wrodzonym sobie taktem. Kiedyś takie osoby określano mianem mistrza, tak, to właściwe określenie, prof. Salwa autentycznie jest mistrzem dla wielu z nas.